Amaç:
Leishmaniasis tedavisinde kullanılan ilaçlar toksiktir ve pratikte uygulanan tedavi protokollerine karşı direnç gelişimi gibi birçok kısıtlılığı vardır. Özellikle dirençli hastalar için yeni tedavi seçeneklerine ihtiyaç vardır. Ex vivo modeller, antimon direnci olan hastalarda yeni ilaç seçeneklerini değerlendirmek için iyi bir kaynak olabilir. Bu çalışmada, daha önce tanımladığımız ex vivo glial hücre amastigot modelimizde kullanılabilecek Glukantim konsantrasyonunu değerlendirmeyi amaçladık.
Yöntemler:
Astroglial hücre kültürü, McCarthy’nin yöntemi değiştirilerek steril koşullar altında 2-3 günlük yenidoğan Sprague-Dawley sıçan beyinlerinden hazırlandı. Dört hücre plağı antimon dirençli Leishmania tropica promastigotları ile enfekte edildi. Yirmi dört saatlik inkübasyondan sonra Glukantim farklı konsantrasyonlarda üç plakaya eklendi. Yetmiş iki saat sonra üst sıvı çıkarıldı, plaklar kurutuldu, sabitlendi ve glial hücrelerdeki amastigotları saymak için Giemsa ile boyandı.
Bulgular:
Amastigotlar, kontrol plağındaki glial hücrelerde yoğun şekilde gözlendi. 75 μg/mL ve 37,5 μg/mL Glukantim içeren şişelerde glial hücreler tamamen hasarlandı. Yüz glial hücre başına amastigot sayısı, 7,5 μg/mL Glukantim konsantrasyonlu plak için 116 iken kontrol plağı için 487 idi.
Sonuç:
Yüksek Glukantim konsantrasyonları glial hücreler için toksik bulundu ve 7,5 μg/mL Glukantim konsantrasyonu glial hücrelerdeki Leishmania tropica amastigotlarının sayısını azaltmak için yeterli bulundu.
Anahtar Kelimeler: Leishmania tropica, ex vivo, glia hücresi, amastigot, antimon direnci